Wierzyciel jest uprawniony do prowadzenia egzekucji wobec dłużnika wtedy, kiedy posiada nakaz zapłaty lub wyrok sądowy opatrzony klauzulą wykonalności, które w całości stanowią tytuł wykonawczy. Na wierzycielu spoczywa obowiązek przygotowania prawidłowego wniosku egzekucyjnego i skierowane go do odpowiedniego komornika. We wniosku wierzyciel wskazuje, jakie czynności komornik ma podjąć, by odzyskać niespłacone należności. Wierzyciel jest zobowiązany do wskazania majątku dłużnika, z którego może być prowadzona egzekucja.
Przepisy dokładnie określają, z jakich składników majątku można egzekwować dług.
Egzekucja może być prowadzona z:
• ruchomości (np. samochody, sprzęt RTV i AGD, meble itp.),
• wynagrodzenia za pracę lub innego należnego dłużnikowi dochodu (zajęcie pensji, renty, emerytury),
• rachunków bankowych (zajęcie konta bankowego),
• wierzytelności (wynagrodzenie z tytułu umowy o dzieło, zajęcia nadpłaty podatku dochodowego itp.),
• nieruchomości (zajęcie mieszkania, domu, działki itp.),
• innych praw majątkowych (np. akcje, udziały w spółce).
Przepisy prawa wskazują również, co nie podlega zajęciu. Komornik nie może zająć np. świadczeń alimentacyjnych czy przedmiotów urządzenia domowego, pościeli, bielizny i ubrań codziennych, niezbędnych dla dłużnika i będących na jego utrzymaniu członków rodziny, a także ubrań niezbędnych do pełnienia służby lub wykonywania zawodu.